Oud en Nieuw, de overgang van 31 december naar 1 januari, is het moment waarop we elkaar vol hoop de beste wensen toewensen. Een gelukkig Nieuwjaar!
Die woorden klonken bij ons thuis ook, maar voor Emma, onze dochter van 9 jaar, bleken ze al snel niet van toepassing bij de start van dit jaar.
Emma had de feestdagen volop beleefd. Kerst was magisch en gezellig en met Oud en Nieuw huppelde ze rond met haar eigen vuurwerk en keek ze vol verwondering naar het grote siervuurwerk. Maar wat als een ontspannen vakantie begon, nam een andere wending.
Op 1 januari sloeg de koorts toe, en sindsdien – nu al vijf dagen – lijkt ze vast te zitten in een strijd om de koorts te laten zakken waar zelfs de maximale dosering paracetamol weinig tegen lijkt uit te richten.
Emma had zich tijdens de vakantie al stilletjes zorgen gemaakt over de naderende schoolperiode. Hoewel ze er nog niet opnieuw hoefde te zijn, was ze al volop bezig.
Zoals veel hoogbegaafde kinderen is Emma een denker. Ze analyseert, piekert, en maakt zich vaak meer zorgen dan goed is. Deze gedachten doemden op net vóór de koorts toesloeg.
Bij Emma speelt naast hoogbegaafdheid ook een Taalontwikkelingsstoornis (TOS). Dit maakt dat ze haar emoties niet altijd even goed kan verwoorden of reguleren. En juist ziekte, met alle onmacht, frustratie en ongemak die daarbij horen, zet haar emotieregulatie zwaarder onder druk.
Dat lijkt zich ook te uiten tijdens het ziek zijn in flinke huilbuien vanwege hoofdpijn, zo geeft ze aan. Naast de hoge koorts is ze ook zichtbaar ziek – wil niets eten of drinken, wil geen tv kijken, zelfs niet gamen op een tablet, ze wil alleen maar huilen en tegen en op ons (aan)kruipen.
Ziek zijn en emoties
“Mag ik naar huis?” huilde ze steeds weer, iets dat ze vaker zegt als ze overstuur is, terwijl ze dan al thuis is. Het is die voor haar ongrijpbare emotie die haar overvalt. Het valt zwaar om haar zo te zien, een soort van overstuur zijn, pijn en verscheurend huilen terwijl ze juist de vocht zo hard nodig heeft nu ze akelig weinig vocht tot zich wil nemen en het huilen ook niet helpend is voor haar hoofdpijn.
Worstelend met iets wat ze zelf niet begrijpt en toch doet ze haar best – een stille kracht in haar kleine, kwetsbare lichaam. Ziekte raakt ook emoties. Verschillende onderzoeken laten zien dat kinderen met TOS niet alleen vaker moeite hebben met taal, maar ook met het begrijpen en reguleren van hun gevoelens. Emma’s piekeren en verdriet kunnen niet los worden gezien van haar TOS en hoogbegaafdheid. Ze stelt vragen – soms gefluisterd, soms met tranen – zoals: “Waarom helpt dit niet? Waarom voel ik me zo?” Dat analytische vermogen hoort bij haar hoogbegaafdheid, maar juist doordat taal voor haar een uitdaging is en ze al zo weinig energie heeft, voelt ze zich nog meer dan anders vastlopen en lamgeslagen.
LichaamsTAAL
Het vinden van verbinding in kwetsbare momenten. Toch zijn het juist deze momenten van kwetsbaarheid waarin onze veerkracht zichtbaar wordt. Terwijl ze tegen me aan ligt of soms bovenop mij ligt, zucht ze diep, alsof ze probeert los te laten. Ze zoekt troost en vindt rust in het samenzijn. En daarin, in die verbinding, zien we haar langzaam weer een beetje sterker worden. Als ouders leren we in zulke momenten ook iets wezenlijks. We kunnen haar fysieke klachten niet meteen oplossen, maar we kunnen er wél zijn. Niet altijd met antwoorden, maar met geduld, troost en begrip. Het onderzoek dat we lezen over de rol van emotionele competentie bij kinderen met TOS en hoogbegaafdheid, bevestigt hoe belangrijk deze kleine stappen zijn. Ze vormen de bouwstenen van haar vertrouwen en veerkracht.
Een hoopvolle blik vooruit.
Hoewel het nu nog zoeken is naar manieren om haar door deze moeilijke dagen heen te helpen, houden we vast aan de kleine lichtpuntjes. Emma is sterker dan ze soms zelf denkt. Ze leert, elke dag opnieuw, hoe ze haar emoties kan begrijpen en een plekje kan geven – ook al is dat een weg vol hobbels. En wij, als ouders, leren met haar mee. Want ondanks de koorts, het piekeren en de tranen, zien we in Emma een kracht die ons inspireert. Dit is geen makkelijke start van het jaar, maar we weten dat ze er sterker uit zal komen – en wij ook.
Op naar een mooi 2025!
Ik wens jullie alle kracht, inspiratie, wijsheid, veerkracht en vertraging toe. Maar bovenal wens ik jullie een jaar waarin jullie samen kunnen genieten, verbinden en mooie herinneringen maken.
Tot alle ouders die dit herkennen:
Houd moed. Elk kind heeft zijn eigen ritme, zijn eigen uitdagingen en zijn eigen manieren om te groeien. En als we er met liefde en aandacht voor ze zijn, vinden ze hun weg, zelfs in de moeilijkste momenten.
Wil je meer lezen over de combinatie hoogbegaafdheid met een TOS en emotieregulatie?
Lees dan zeker hier eens verder.